Rozdział 17

Rozdział 17

Baaaaardzo przepraszam, że musieliście tak długo czekać. Miałam trochę zamieszania w szkole, ale zamierzam się poprawić. Dziś rozdział dość nietypowy, bo oczami  miłej Rebeki. Dedykuję go wszystkim komentującym. Dziękuję wam kochane za wsparcie, przesyłam całusy ;*

Caroline:

- Biedna Caroline. Nikt jej nie uwierzył. – Zastygłam, bojąc się odwrócić. To nie może być ten sam akcent. To nie może być on! Poczułam, że moje oczy zaczynają piec, więc mrugnęłam kilka razy. Odwróciłam powoli głowę. To on! Poczułam radość i smutek, nadzieję i zwątpienie. To było jego ciało, ale to nie był on, to nie był mój Nik. Jego oczy były matowe, bez życia, bez uczuć, przesuwał się po naszych twarzach. Nie zmienił swojego wyrazu ani na sekundę, nawet kiedy patrzył na mnie. To mnie zabolało jeszcze mocniej. Obaj bracia stali wyprostowani jak struny. Widzicie! Pomyślałam kąśliwie.

Klaus:

Uwielbiałem ten stan. Stan kiedy coś co do tej pory miało znaczenie, nagle je traci. Patrzyłem na jej twarz i nic nie czułem. Widziałem jedynie ładną blondynkę, w sukience która podkreślała jej szczupłą talię. Ale nawet makijaż nie był  stanie zatuszować wciąż jeszcze napuchniętych oczu. Biedna dziewczyna, kiedy jej chłopak wrócił w końcu do miasta zginął, pomyślałem kpiąco. Naprawdę było mi szkoda, że Tyler zginął. Nie wiem jak to się stało, ale to ja miałem go zbić. Ale teraz jest mi to bez różnicy. Zginęła ostatnia osoba, która wie jak można wyzwolić się z pod mojej kontroli.

- No co tu tak cicho? Nie macie mi nic do powiedzenia?

- Ale jak? – Spytał Damon.

- Czary. Najwyraźniej wasza wiedźma nie dała rady.

- Ale widziałam jak twoje ciało płonie, nie został nawet popiół… - Spojrzałem na dziewczynę która wydawała się zdziwiona że powiedziała to na głos.

- Dziwne, nie widziałem cię tam. Ale nie ważne, przejdźmy do rzeczy, przyszedłem po Elenę. – Jak na zawołanie dziewczyna zbiegła ze schodów.

- Bonnie się obudziła. Ale jest jakaś dziwna, powiedziała ‘on tu jest’ i chciała zejść, więc musiałam ją uło… - W końcu mnie zauważyła i zaprzestała swą beznadziejną paplaninę. Uśmiechnąłem się do niej promiennie.

- O jak miło z twojej strony. Pani pozwoli ze mną. – Złapałem ją w pasie i przewiesiłem przez ramię. Jak przewidziałem, obaj bracie rzucili się na mnie. Odłamałem dwie nogi od krzesła i wpiłem im je w klatki piersiowe, w tym samym czasie.

- Następnym razem będzie w serce. Ja nigdy dwa razy nie chybię. – I skręciłem im karki. Odwróciłem się w stronę Caroline która zerwała się z fotel i ściskała z całej siły pięści. Ściągnąłem wrzeszczącą i szlochającą Elenę z ramienia i zerwałem jej naszyjnik z werbeną.

- Zamknij się wreszcie! – Wrzasnąłem zirytowany patrząc jej w oczy. Dziewczyna zamilkła. – A teraz idź prosto do mojego auta, i usiądź na miejscu pasażera. - Posłusznie wyszła. Ja zostałem jeszcze chwilę. Spojrzałem w kierunku braci, którzy teraz nieprzytomni zwisali na kołkach, a następnie na Caroline. Patrzyła na mnie jakby mnie do kogoś porównując.

- Czytałaś karteczkę? – Spytałem zadowolony z tego liściku. Nic nie odpowiedziała, a przedłużająca się cisza działała mi na nerwy. –Nie dość, że jesteś głupia, to jeszcze jesteś tchórzem Caroline. Wszyscy rzucili się na ratunek biednej Elenie, z wyjątkiem ciebie. – Próbowałem ją sprowokować, ale i to nie pomogło. Usłyszałem ciche kroki, ktoś powoli schodził po schodach.

- Moja ulubiona czarownica Bonnie. – Przywitałem ją uśmiechem. Widać było że jest jeszcze słaba. Wiedźma uniosła rękę a ja na ułamek sekundy poczułem ból w skroniach. Zaśmiałem się pogardliwie, kiedy dziewczyna upadła. – Nie jesteś w stanie mnie pokonać, już nigdy nie będziesz. – Caroline podbiegła o młodej Bennett i przytuliła ją do siebie. Prychnąłem pogardliwie w ich kierunkuj. Odwróciłem się w stronę drzwi, i zrobiłem krok, ale drogę zastawiła mi wampirzyca. A więc jednak zamierza być tak żałosna jak jej przyjaciele i udawać, że sama może mnie pokonać?

- Przepuść mnie, chyba nie chcesz zniszczyć sukienki? – Drażniłem ją. Nagle poczułem jej rękę na policzku, która wylądowała tam z wielką siłą. Przycisnąłem ją do ściany, wyrwałem jedną nogę stołu i wbiłem w nią, o milimetr od serca. – Za kogo się uważasz smarkulo?!

- Nie rozumiem. Przecież to nie ja cię zabiłam, a nawet o tym nie wiedziałam. Więc czemu?

- To najbardziej żałosny sposób na uratowanie swojego życia jaki można sobie wyobrazić. Aż tak nisko upadłaś?

- Czemu mnie nienawidzisz? – Spytała bardzo cicho. Najwyraźniej drewno które tkwiło w jej klatce piersiowej nie pozwalało jej mówić. Teraz to ja nie rozumiałem. Dlaczego jej na tym zależy?

- Kochana. – Powiedziałem to w taki sposób jak mówiłem to dawniej i ujrzałem błysk w jej oczach. – Moja nienawiść to luksus, którym obdarzam tylko wyjątkowe osoby. A ty jesteś dla mnie nikim, ja cię nie nienawidzę, ja tobą gardzę. A to co było kiedyś, to była tylko niewinna zabawa.

Caroline:

- Idź do diabła! – Nie widziałam co odpowiedzieć. Kiedy powiedział ‘Kochana’, pomyślałam, że może się myliłam, może gdzieś tam głęboko jest Nik. Ale się myliłam i żałowałam że w ogóle wyszłam z łóżka. Traktował mnie jak pustą blondynkę, którą najwyraźniej jestem. Kiedy wyszedł wyciągnęłam i z wielkim trudem nogę stołu ze swojej klatki piersiowej, a następnie to samo zrobiłam z Damonem i Stefanem. Potem podbiegłam do Bonnie która wciąż siedziała na ziemi.

- Nie rozumiem, miałam wystarczająco mocy, by go ogłuszyć i przewrócić, a on nawet nic nie poczuł. Moja moc po prostu uleciała.

- Wszystko będzie dobrze. – Powtarzałam jej. Ułożyłam ją z powrotem do łóżka i wróciłam do domu. Potrzebowałam krwi. Wypiłam kilka woreczków krwi, ale potrzebowałam oprócz tego alkoholu. Przebrałam się z dziurawej i zakrwawionej sukienki i wyszłam. Na piechotę ruszyłam w stronę domu Bonnie. Zamierzałam zaczekać aż Damon i Stefan się obudzą. Po drodze rozmyślałam nad tym co się tam zdarzyło. Kiedy wymierzyłam mu policzek, nie mogłam już dłużej znieść w jaki sposób mi ubliżał, w jaki sposób o mnie mówił. Przez chwilę miałam wrażenie, że mnie zabije, to byłoby najprostsze rozwiązanie. Nie wiem czy potrafię żyć ze świadomością, że on tak naprawdę tylko udawał Nika, ktoś taki nie istnieje. On tylko grał, dla zabawy, z nudów… nie wiem. Kiedy doszłam do domu Bonnie, dziewczyna wciąż spała, a bracia ciągle leżeli nieprzytomni. Wyjęłam butelkę wina z kredensu czarownicy i wypiłam łyk, potem kolejny i aż do ostatniej kropli. Kiedy zaczynałam drugą butelkę obudził się Damon. Spojrzał na mnie i nic nie mówiąc wyciągnął tylko rękę w moją stronę. Rzuciłam mu jedną butelką.

- Nie masz może krwi? – Spytał kiedy skończył w końcu butelkę wina.

- Nie pomyślałam o tym. – Odpowiedziałam trochę niewyraźnie. W tej samej chwili obudził się Stefan. – Może butelkę? Została już tylko jedna? – Zaproponowałam mu, sama kończąc drugą.

- Przestańcie pić! Musimy odzyskać Elenę!

- Mądrze… - Zaczął Damon.

- Ale czy to w ogóle możliwe? – Dokończyłam bełkocząc.

- Musi być jakiś sposób! – Stefan zerwał się z miejsca.

- Wątpię. Skoro nawet Blondi nie dała rady to my tym bardziej. – Powiedział zrezygnowany Damon. Wyczuwając moje spojrzenie dodał. – Bez urazy.

- Spoko, właśnie przyswajam tę myśl. - Byłam już nieźle pijana.

- Czy możecie być przez chwilę poważni. To co wygadujecie nie jest zmieszczone.

- Bynajmniej! – Powiedziałam zła na jego słowa. Stefan spojrzał na mnie zdziwiony.

- Myślę, że ją uraziłeś. Bo to zabrzmiało, jakby śmieszył cię fakt, że oni mogliby razem kręcić. – Wytłumaczył bratu Damon.

- Oboje jesteście pijani! – Wykrzyknął zbulwersowany Stefan. – Caroline nigdy nie zakochała by się w kimś takim jak Klaus! – Wstałam oburzona i już trochę pijana.

- Tak uważasz? Może mnie nie znasz? Przecież jestem zwykłą pustą blondynką. Wszyscy mnie tylko wykorzystują. Najpierw Matt kiedy Elena z nim zerwała, potem Damon, dla zabawy, potem zbzikowany psychopata, a na końcu Klaus z nudów. Zapomniałam o kimś?

- Chyba nie. – Odpowiedział mi Damon. Stefan stał osłupiały.

- Caroline, ja nie wiedziałem…

- Nikt nie wiedział, ja nie wiedziałam.

- Ja wiedziałem! – Wyrwał się Damon.

- No, wygląda na to, że tylko on wiedział. – Wstałam. – Jak coś wymyślicie, to zadzwońcie. – I wyszłam.

Rebeka:

Dziewczyny nie było w domu, więc udałam się na poszukiwania do miasta. Po paru minutach zobaczyłam ją idącą chwiejnym krokiem w stronę baru.

- Musimy porozmawiać. – Zaczęłam bez owijania w bawełnę

- Myślałam, że wyjechałaś. – Patrzyła na mnie zdziwiona. Przyjrzałam się jej uważnie. Dziewczyna miała rozczochrane włosy i była ewidentnie pijana.

- Więc trafiłam do odpowiedniej osoby? – Spytałam bardziej siebie niż ją. Miałam nadzieję, że jej stan upojenia ma coś wspólnego z Nikiem.

- A poszukujesz pustej blondynki która tylko czeka aż ktoś ją porzuci? – Spytała zrezygnowana i chwiejnym krokiem ruszyła przed siebie.

- To przez ciebie Klaus wyłączył uczucia?

- Klaus co? – Nagle otrzeźwiała.

- Nie wiesz? – Zdziwiłam się.

- Wiem, że jest nieczuły, nie ma serca, jest nieziemsko przystojny i ma boski akcent… - Ugryzła się w język.

- Ewidentnie mówimy o tej samej osobie. – Roześmiałam się. Jeszcze nikt nigdy nie opisał go w taki sposób, choć obie wiedziałyśmy, że to nie do końca prawda.

- Nie obraź się ale wyczuwam w tobie bratnią duszę. – Powiedziała żartobliwie. – Klaus wyłączył uczucia!?

- No nie tak zupełnie.

- To tak można?

- Oczywiście, inaczej to miasteczko już byłoby zrównane z ziemią. Wyłączył uczucia dotyczące tylko jednego aspektu życia. To mu się często zdarza. Na przykład 1939 rok. Przebywał wtedy w Europie. Był wtedy zły na mnie i… zresztą nieważne.

- Zaraz ale czy to nie wtedy zaczęła się II wojna światowa?

- Sama widzisz. Gdyby wyłączył je całkiem prawdopodobnie nie było by już nikogo kto by o tym pamiętał… Nik jeszcze nigdy nie wyłączył całkiem uczuć.

- Jak go nazwałaś?

- Nik, pozwala mówić tak do siebie tylko najbliższym. I jak widzę twoją minę to chyba należałaś do tego grona. – Na początku mnie to zdziwiło, ale biorąc pod uwagę, okoliczności, kiedy wyłączał uczucia, zawsze przez kogoś bliskiego.

- Nie, on mną gardzi! – Caroline zamilkła uświadamiając sobie że powiedziała to na głos. Przez chwile milczałyśmy.

- Co to ma wspólnego ze mną? – Westchnęłam.

- Nadal nie rozumiesz? Myślę, że to przez ciebie wyłączył uczucia. Wyłączył wszystkie uczucia dotyczące ciebie. – Przypomniałam sobie jego zachowanie po powrocie.

- Nie rozumiem dla czego mi to mówisz.

- Bo stał się nieznośny. Spalił wszystkie swoje szkice z tobą i nagle wszystko związane z tym miastem stało mu się obojętne.

- Szkice ze mną? – Spytała podejrzliwie.

- Tysiące. Do tej pory nie miałam do nich dostępu, ale od kiedy wyłączył uczucia palił nimi w kominku. – Spojrzałam na mnie nieufnie.

- Może i jestem pijana, ale wciąż mam mózg.

- Wiedziałam, że mi nie uwierzysz, więc przyniosłam ci jeden. Wręczyłam jej jeden z rysunków które udało mi się niepostrzeżenie uratować od płomieni. Rysunek przedstawiał ewidentnie Caroline, szeroko uśmiechniętą i w balowej sukni. Sukni którą Nik podarował mi jakieś 300 lat temu.

- Nie rozumiem czemu mi to mówisz.

- Mam swoje powody. Pomożesz mi przywrócić mu te uczucia, czy nie?

- Zgoda. – Zawahała się jakby niepewna co robi. – Ale pod jednym warunkiem. Powiesz mi dlaczego chcesz to zrobić. – Wampirzyca spojrzała na mnie, a ja westchnęłam.

- Ok, ale ty wyjaśnisz mi dlaczego Nik namalował cię w mojej sukni balowej.

- Czuję, że możemy się dogadać. – Zgodziła się.

Weszłyśmy do baru i usiadłyśmy w jednym ze stolików w rogu. Zamówiłam dwa drinki, mając nadzieję, że dziewczyna będąc już pijana bardzo ułatwi mi sprawę.

- Więc ty zaczynaj. – Poganiała mnie.

- No dobra. Ale nie będziesz mogła się już wycofać.

- Jasne, przecież się zgodziłam.

- No więc zapisałam się tu do szkoły. – Zaczęłam śmiało dumna z tego pomysłu.

- Będziesz chodzić ze mną do liceum? – Wampirzyca wydawała się zdziwiona, ale nie zaniepokojona. – Klaus też?

Wybuchłam śmiechem, a ona zaraz do mnie dołączyłam.

- Masz poczucie humoru. – Powiedziałam, czując się choć raz w tym miasteczku, jak w domu.

- Rzeczywiście Klaus jako uczeń w liceum to dość komiczna wizja. A tak w ogóle to jestem Caroline. – Podała mi rękę. Rzeczywiście nie zostałyśmy sobie jeszcze przedstawione. Pewnie bracia Salvatore naopowiadali jej o mnie dużo złego.

- Rebeka. – Uścisnęłam jej dłoń.

- Wieszcz tak właściwie to już byłyśmy kiedyś przedstawione. W 1713 w Nowym Orleanie, na Sylwestrze. – Spojrzałam na nią zdziwiona. Myślałam że ma zaledwie rok lub dwa jako wampir. Pamiętam ten rok bardzo dobrze. To jeden z niewielu, w którym byliśmy wszyscy razem. - Ale przecież… ty jesteś młodym wampirem prawda? Jesteś młodsza od Salvatorów, tak?

- Tak…

- Więc jak? – Spojrzałam na nią zaciekawiona i ku mojemu zdziwieniu ona odpowiedziała równie zdziwionym wzrokiem.

- A więc taki Sylwester miał miejsce?

- Teraz zupełnie już nic nie rozumiem. Punkt dla ciebie Caroline. Myślałam, że już nic mnie na tym świecie nie zdziwi, a ty to robisz już drugi raz odkąd tu przyjechałam.

- Drugi?

- Najpierw Klaus zaczyna do ciebie czuć coś tak mocnego, że wyłącza uczucia, a potem mówisz mi o rzeczach, których nie pamiętam, ale które zgadzają się pod względem wszystkich sytuacji, nie licząc twojego wieku.

- Klaus czuje do mnie coś bardzo mocnego? – Czy ona naprawdę tego nie zauważyła. Spojrzałam na nią jak na moją młodszą siostrę, która jeszcze nic nie wie o dorosłym życiu.

- Poprawka, czuł, a naszym zadaniem jest zrobić wszystko, żeby znów to poczuł. – Uśmiechnęłam się pocieszająco.

- A jeśli się mylisz?

- Znam mojego brata już ponad tysiąc lat i możesz mi wierzyć że wiem co do ciebie czuje. – Tym razem to na pewno nie jest coś powierzchownego. Nik jeszcze nigdy nie wyłączył uczuć przez dziewczynę.

- Czuł. – Poprawiła mnie. – Nadal nie rozumiem co to ma wspólnego z tobą.

- Jedyny sposób abym mogła się tu uczyć jest zatrzymanie go tu. – Powiedziałam zgodnie z prawdą, choć może nie do końca. Robiłam to również dla niego, ale nikt nie może o tym wiedzieć.

- I niby ja miałabym go tu zatrzymać?

- Tak, a przynajmniej zakręcić mu w głowie tak, żeby pozwolił mi tu zostać. – Miałam nadzieję, że to jest możliwe.

- Nie możesz decydować sama czy tu zostaniesz, czy nie? – Zapadło milczenie. Nie mogę jej tego powiedzieć, jeśli powiem jej, że moja ostatnia odmowa skończyła się w trumnie na 50 lat…

- Więc co z tą suknią? Miałaś mi powiedzieć. – Zmieniłam temat.

- Widzisz na tym Sylwestrze, nie miałam własnej sukni i Klaus dał mi tę. – Wskazała na szkic.

- Ale ja dostałam ją od niego dopiero następnego roku na moje urodziny w lutym. A tak w ogóle wytłumacz mi jak znalazłaś się w roku 1713.

- To był tylko sen, a przynajmniej tak myślałam, dopóki nie pokazałaś mi tego rysunku.

- Oj widzę, że dzieje się między wami coś o wiele bardziej poważnego niż myślałam. – Klaus pokazywał jej swoją przeszłość przez sny?

- Przestań. Dziś omal mnie nie zabił i powiedział, że jestem dla niego nikim.

- Pamiętaj że ma wyłączone uczucia. – Nic  nie odpowiedziała.

- Więc jaki jest plan odzyskania ich? – Spytała wciąż niepewnie.

- Będziesz musiała zachowywać się jak dawniej. Może odtworzyć jakieś wasze rozmowy. Może jeszcze raz go pocałować…

- Ale my się nigdy nie całowaliśmy. – Patrzyła teraz na nią z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. - To dlatego tamtego dnia chodził jak bomba zegarowa.

- Tamtego dnia?

- Przepraszam, nie chciałam wam przeszkodzić. Nie wiedziałam, że zamierzacie się całować. – Przypomniałam sobie dziwną scenę z tamtego dnia.

- I tyle? Tak po prostu.

- Nie możemy nic więcej zrobić. Ale uważaj, może być teraz trochę…

- Chamski, nie do zniesienia? Zdążyłam się przyzwyczaić. W końcu chodzi już jako zmartwychwstały ponad dwie doby.

- Pamiętaj zostało mało czasu. – Przerwałam na chwilę, żałując, że muszę to zrobić. Choć znałam ją dopiero jakąś godzinę… uważałam ją za moją siostrę… Nie, to tylko utrudnia sprawę. Przybrałam kamienny wyraz twarzy, nie chcą pokazywać swoich prawdziwych uczuć. - Jesteś miła, nie sądziłam, że wymazanie ci pamięci będzie dla mnie tak bolesne. Przepraszam, nie chcę tego robić. Ale zrozum, nie możesz wiedzieć co on do ciebie czuje, nie ode mnie. Myślę, że on sam jeszcze nie wie, że cię kocha. – Wzięłam głęboki wdech i spojrzałam jej w oczy. - Muszę jeszcze wiedzieć, kochasz go? Kochasz mojego brata? – Użyłam perswazji. Znałam już odpowiedź na to pytanie, jednak muszę wiedzieć to na pewno.

- Tak, kocham go. – Uśmiechnęła się.

- Wiedziałam, ale musiałam zapytać. – Znów spojrzałam jej w oczy. – Kiedy stąd wyjdę, zapomnisz wszystko, zapomnisz, że mnie spotkałaś, zapomnisz o tej rozmowie. Pamiętaj tylko, że go kochasz i nie poddawaj się, rozkochaj go w sobie na nowo. – Wstałam, wzięłam kieliszek ze stolika, zapłaciłam i wyszłam. Powodzenia Caroline, pomyślałam i z powrotem przybrałam maskę wrednej i lodowatej.

Caroline:

Zamrugałam oczami. Co ja tu robię? Spojrzałam na pustą szklankę przede mną. Wygląda na to, że przedłużam balangę. Wszystko zaczęło składać się w całość. Wyszłam od Bonnie w niezbyt dobrym humorze, potem poszłam do baru i ciągle tu jestem. Spojrzałam na zegarek. Od jakichś 2 godzin. Pora się zbierać. W mojej głowie pojawił się ból, oraz mała iskierka nadziei. Kocham go i nie zamierzam poddać się tak łatwo!