Rozdział 26

Rozdział 26

Przeprasza, wiem że jest straaaaasznie krótki ale w ten weekend prawie nie ma mnie w domu.

Rozdział dedykuję wszystkim komentującym i zapraszam do komentowania. No i z góry przepraszam wszystkich którzy mieli nadzieję na inne zakończenie tej sceny ;p

Obiecuję wam, że kiedyś do tego dojdzie, ale jeszcze nie dziś.

Caroline:

Poczułam jak jego dłonie błądzą po moim ciele aby w końcu wylądować na moim biodrze. Moja sukienka zaczęła się unosić. Jego usta przeniosły się na mój dekolt. Chciałam powiedzieć, że nie powinniśmy, że nie tutaj, ale z moich ust wydobyło się tylko ciche westchnienie. Za chwilę zapomniałam jednak o wszystkich uprzedzeniach, liczył się tylko on. Nagle w powietrzu rozległ się donośny śmiech. Klaus zesztywniał na chwilę, jego mięśnie się napięły. Nie mogłam zobaczyć osoby do której należał śmiech, ponieważ Klaus stał tak blisko, że widziałam tylko jego klatkę piersiową.

- Masz jeszcze szansę uciec. – Klaus powiedział lekko zirytowanym głosem. W odpowiedzi znów usłyszałam śmiech. Nie zdążyłam nawet mrugnąć a Klausa już przy mnie nie było. Rozejrzałam się i zobaczyłam Hybrydę, który trzymał poza barierką, za gardło, młodego chłopaka o kasztanowych włosach. Na jego twarzy mimo groźnej sytuacji widniał olbrzymi uśmiech. Mój wciąż niespokojny oddech przyśpieszył.

- Klaus postaw go na ziemi! – Podeszłam bliżej.

- No nie mogę, twoja blond lala ci rozkazuje. – Zaśmiał się znowu.

- Klaus… - Blondyn niechętnie Przeniósł brata na odpowiednią stronę barierki i cisnął nim o ścianę wieży. Śmiech ucichł.

- No proszę. Klaus czyżbyś pozwalał sobą pomiatać? Oj ta mała laleczka tobą zawładnęła? Ni mogę w to uwierzyć, ale skoro to zaszło to tak daleko, dla twojego dobra muszę ją zab… - Nie zdążył dokończyć ponieważ Klaus właśnie uderzył go z całej siły. Kilka razy prosiłam aby przestali, ale to nie dawało żadnego rezultatu. Potem wszystko potoczyło się tak szybko, że nie widziałam już nawet kto obrywa. Po około dziesięciu minutach bardzo agresywnej walki obaj usiedli koło siebie pod ścianą. Obaj w podartych i zakrwawionych ubraniach, choć po ranach nie było już śladu.

- Co tu robisz? – Klausowi najwyraźniej już przeszło. Uśmiechał się teraz lekko.

- Wpadłem się przywitać i sprawdzić jak się miewasz, ale widzę, że całkiem dobrze. – Puścił oko w moją stronę. – Choć bywało lepiej. O na przykład ta ruda ze Szkocji, ta to była laska. – Poczułam ogromny ból w klatce piersiowej. Nigdy nie myślałam o tym jak wiele dziewczyn miał  Klaus przez całe długie życie.

- Co robisz tu tak naprawdę?

- Tak naprawdę? – Kol podniósł się z ziemi. – Miałem zamiar pojechać do następnego miasta, ale mój czarownik powiadomił mnie o Bece która szukała ciebie, czy tam znów jakiejś kopi Petrovej. A ponieważ nudziło mi się niemiłosiernie, stwierdziłem, że może już ci przeszło i poszlibyśmy na małe polowanko. Jak za dawnych dobrych czasów. Setka ofiar, hektolitry krwi, muzyka, alkohol i dziewczyny. Ty Blondi też możesz wpaść. – Puścił do mnie oko. Setki ofiar? Hektolitry krwi? Polowanie? Poczułam zawroty głowy. Przecież to nie możliwe. Mój Nik nie jest…

- I przeszkodziłeś mi tylko dla tego, że znudziło ci się życie które sam wybrałeś? – Odetchnęłam z ulgą widząc, że się dogadują i że nie zamierzają znów się bić. Poczułam potrzebę przemyślenia tego jak wiele kobiet przewinęło się przez łóżko Klausa.  Podeszłam do wind i nacisnęłam przycisk który ją przywoływał. Kiedy czekałam na windę uświadomiłam sobie, że na wieży nie ma nikogo oprócz naszej trójki. Drzwi do windy otworzyły się z charakterystycznym dźwiękiem. Rozmowa pierwotnych nagle się urwała. Szybko więc weszłam do windy i zahipnotyzowałam mężczyznę który uruchamiał windę aby od razu ruszył. Zanim drzwi jednak się zamknęły do windy weszli jeszcze obaj bracia.

- Gdzie idziesz Caroline? – Klaus był chyba zły, że tak po prostu sobie poszłam.

- Wracam do domu.

- Caroline? Znałem jedną… -Zaczął Kol.

- Zamknij się! – Syknął Klaus. – A co z obietnicą? – Zastanowiłam się przez chwilę.

- Kol będzie ci towarzyszył zamiast mnie.

- Ale o co ci chodzi?! – Właściwie nie wiedziałam. Czy chodziło o to, że jestem zazdrosna, czy może o to, że dowiedziałam się jak dawniej zachowywał się Klus. Ale czy ja tego wcześniej nie wiedziałam?

- Ha! Ona jest zazdrosna! – Krzyknął radośnie Kol, który wręcz emanował energią, najwyraźniej cała a sytuacja niezwykle go bawiła. Oboje z Klausem wstrzymaliśmy oddech. O czym on myśli? Na jego twarzy z początku nie mogłam nic odczytać. Oboje przyglądaliśmy się sobie przez pewien czas. Potem twarz Klausa rozjaśnił szeroki uśmiech.

- Może masz rację. – Zgodził się z Kolem. No nie! Tego było już za wiele! Wbiłam obcas w jego stopę. Klaus syknął.

- Możesz sobie pomarzyć! – Prychnęłam. Zauważyłam, że Klaus był teraz wyjątkowo radosny. Czy to za sprawą brata?

Kiedy przesiadaliśmy się do innej windy usłyszałam dźwięk czyjegoś telefonu. Klaus wyciągnął z kieszeni brzęczące urządzenie. To był telefon, z którego kontaktowałam się z Elijahem i Rebeką.

- Oddaj mi go! – Próbowałam wyrwać mu komórkę, jednak Kol mnie uprzedził.

- Halo? Elijah? Bracie, dawno się nie widzieliśmy. Wracamy jutro i spodziewam się przyjęcia powitalnego. – Chwila przerwy. – Caroline? Dlaczego akurat ją… - Przekręcił oczami i na wyciągniętej dłoni podał mi telefon który został przechwycony przez Klausa.

- Elijah? Czego chcesz od Caroline? – Przyglądał mi się uważnie słuchając słów brata. – Oczywiście, że nie. Skąd mam to wiedzieć. Po prostu się przypałętał i to w nieodpowiednim momencie, tak więc kiedyś go zabiję! – Spojrzał na brata. A potem oddał mi telefon.

- Halo?

- Caroline? Nic ci nie jest?

- Wszystko w porządku.

- Zostałaś z własnej woli prawda?

- Tak.

- Co tam robi Kol?

- Powiedział, że stęsknił się za polowaniami z Klausem, zabijaniem setek niewinnych ofiar i za zdobywaniem pięknych rudych dziewczyn. – Podkreśliłam szczególnie to ostatnie.

- Na pewno wszystko w porządku? Mogę załatwić ci lot za dwie godziny.

- Poradzę sobie. – Odmówiłam.

- W takim razie do jutra.

- Do jutra. – Rozłączyłam się. Weszliśmy do windy.

- Co dziś robimy? –Oboje spojrzeliśmy na Kola który najwyraźniej zamierzał z nami spędzić resztę dnia.

- Robimy? Nie sądzę aby nasze plany uwzględniały ciebie.

- Klaus nie widziałeś swojego brata od dawna. Możesz chyba poświęcić mu jeden dzień.

- Poświęciłem mu już o tysiąc dni za dużo. A dziś spędzam z tobą.

- Więc może wybierzemy się gdzieś we trójkę? – Nie wiedziałam czy sama tego chciałam.

- Więc może do baru? - Ucieszył się Kol.

- O tej porze? – Był jeszcze ranek.

- No to mogę was oprowadzić.

- Jakbym nie znał tego miasta. – Prychnął Klaus.

- Chyba dobrze się dogadujecie co?

- Nie.

- Tak. – Powiedzieli w tym samym czasie. Roześmiałam się.

- Rozumiem. Więc może wie ktoś z was gdzie znajdę  Arc de Triomphe?